Tag Archives: næringspolitikk

IEA legg nye premissar for klimadebatten

Posted on 2021-06-04 | 3 kommentarer

5. juni er verdas miljødag. I år fell den saman med starten på ein ny epoke i klimadebatten.

Det internasjonale energibyrået, IEA, har nyleg lagt fram ein rapport som viser kva som må til for å nå måla i Parisavtalen. Rapporten dokumenterer kor store omstillingar vi må igjennomog presenterer eit sett av nødvendige tiltak. Eit av forslaga er å slutte å leite etter meir olje og gass. Vi har alt funne meir enn det vi kan tillate oss å bruke. Rapporten snur på mange måtar opp ned på klimadebatten. Det som tidlegare blei sett på som uansvarleg idealisme, har no blitt ansvarleg politikk med støtte i tunge internasjonale fagmiljø.

Oljebyrået som vil avslutte oljealderen
IEA blei oppretta i 1974 i etterkant av ei stor oljekrise. Formålet var å analysere den globale energisituasjonen og sikre medlemslanda stabil tilgang på olje. Byrået har blitt oppfatta som ein solid støttespelar for oljeindustrien. Det har blant anna fått krass kritikk for å undervurdere potensialet for produksjon av solenergi. Gang på gang har det vist seg at veksten blei langt sterkare enn det som IEA la til grunn. Når nettopp denne organisasjonen tilrår stans i oljeleiting og forsterka satsing på miljøvennleg energi og energiøkonomisering, så får det ekstra stor tyngde.

Både energisparing og fornybar energi
Vi ser ofte ein diskusjon om kva vi bør satse på – energisparing eller fornybar energi. Rapporten slår fast at vi ikkje har noko val. Vi treng begge deler dersom vi skal løyse dei globale klimaproblema. Fram til 2030 må vi firedoble produksjonen av fornybar energi, og potensialet er størst innan solenergi. Samtidig må vi satse kraftig på energiøkonomisering og redusere energiforbruket i bygg med 25%. Med dette bakteppet er det eit stort paradoks at ENOVA som har ansvar for energiøkonomisering her i landet, kuttar i støtta til energisparing og solenergi. 

Kjent teknologi
Det er lite kvalitativt nytt i forslaga frå IEA for det første tiåret. Det nye er dokumentasjonen på omfanget av den omstillinga som er nødvendig for å nå klimamåla. Vel vi bort noko, må vi gå hardare til verks på andre område. Tida er for knapp til å vente på at ny teknologi skal løyse problema. Fram til 2030 må vi i all hovudsak satse på kjent teknologi samtidig som vi utviklar ny teknologi for dei neste to tiåra. I tillegg må vi legge til rette for at folk gjer gode klimaval. Vi må gå, sykle og ta kollektivtransport, og vi må droppe nokre lange flyreiser.

Det uansvarlege blir ansvarleg
Den store brannfakkelen i rapporten er synet på oljeutvinning. IEA som har vore ein solid støttespelar for oljeindustrien, slår no fast at det ikkje er rom for nye olje-  og gassfelt dersom vi skal redde klimaet. Dette synspunktet står i klar kontrast til dagens norske oljepolitikk som blir støtta av eit breitt fleirtal på Stortinget. IEA-rapporten støttar derimot SV og andre som lenge har stilt krav om stans i all leiting etter olje og gass. Den oljepolitikken som hittil har blitt avvist som uansvarleg, har no fått IEA-stempel som den mest ansvarlege.

Ikkje bråstans
Stans i oljeleiting betyr ikkje bråstans i oljeaktiviteten. Vi vil framleis ha oljeutvinning i fleire tiår basert på den aktiviteten som alt er initiert på norsk sokkel. Men IEA viser oss at oljealderen vil ta slutt om nokre tiår. Det er ei utvikling som vi må planlegge for både av omsyn til klimaet og til arbeidsfolk i oljebransjen. Ei styrt omstilling kan legge grunnlag for å overføre kompetanse og ressursar til fornybarsektoren og andre næringar. Men ventar vi for lenge, kan omstillinga bli hard både for den enkelte og for samfunnet.

Å vente er oppskrift på arbeidsløyse
Vi kan ikkje skyve problema føre oss og satse på at marknaden åleine vil ordne opp. Det er ei oppskrift på kriser der folk blir kasta ut i arbeidsløyse. Vi må få på plass ein langsiktig strategifor omstilling og ikkje hoppe til med krisestøtte til oljekapitalen kvar gang oljemarknaden sviktar. Noreg har både kompetanse og kapital til å skape nye arbeidsplassar og legge til rette for ei styrt omstilling som folk kan ha tillit til. Men då må vi begynne no og ta posisjonar i dei nye marknadene som veks fram innan fornybar energi og sirkulær økonomi.

Korleis skaper vi engasjement?
IEA er tydeleg på kva som må til for å redde klimaet. Men rapporten seier lite om dei politiske utfordringane vi står overfor. Klarer vi å snu opp ned på energipolitikken samtidig som vi tar vare på andre sentrale verdiar som rettferdig fordeling og biologisk mangfald?Korleis handterer vi interessekonfliktar og målkonfliktar? Kan vi gjennomføre prosessar som bygge tillit og skaper støtte og engasjement for den store omstillingane vi står overfor? 

På tide å handle
Rapporten frå IEA legg nye premissar for olje- og energidebatten her i landet. Det er ikkje lenger truverdig å hevde at vi kan vente med omstilling og halde fram med oljeleiting. IEA har vist at vi må gjere store endringar i energiforbruket på kort tid dersom vi skal nå måla i Parisavtalen. Skal vi klare det, må vi skape folkeleg engasjement og krevje politisk handling. Vi har inga tid å miste.

Alf Holmelid

Innlegget står på trykk i Fædrelandsvennen i dag.

3 kommentarer

Publisert i Næring og miljø

Merket med , , , , , , , ,

Grøn næringsutvikling – ei lita oppsummering

Posted on 2020-01-21 | Legg igjen en kommentar

MiljøognæringDebatten om grøn industri og grøn næringsutvikling er i ferd med å ta seg opp. Derfor har eg plukka fram eit lite utval av notat og avisinnlegg som eg har skrive om dette temaet dei siste åra. Eg har i mange tiår hevda at god miljøpolitikk kan vere god næringspolitikk, og at god næringspolitikk kan vere god miljøpolitikk. No er slike synspunkt i ferd med å bli mainstream, men det går tregt å komme i gang med konkrete tiltak som  monnar.

Her er nokre lenker til notat og debattinnlegg mm.:

Grønt statleg eigarskap, innlegg 2019

Omstilling for langsiktig industriutvikling, innlegg 2019

Vi bør lære av vår industrihistorie, innlegg 2019

Viser veg for offentleg grøn omstilling, innlegg 2019

Rettferdig omstilling er avhengig av eit ordna arbeidsliv, innlegg 2019

Venstresida må våge å ta oljedebatten, innlegg 2019

Vi treng ein heilskapleg industripolitikk, innlegg 2018

Eit foredrag om grøn næringspolitikk 2016

Sterkare allianse mellom miljøbevegelse og fagbevegelse

Den verkelege næringspolitikken, innlegg 2014

Grøn næringsutvikling, innlegg 2013

Miljø og klima er vår tids næringspolitikk, innlegg 2011

Næringspolitikk er klimapolitikk, innlegg 2009

Miljøpolitikk som næringspolitikk, innlegg 2009

Notat om grøn næringsutvikling til Kvanmokonferansen 2014

Notat om strategi for det grøne skiftet, arbeidsgruppe i SV 2016

Legg igjen en kommentar

Publisert i Næring og miljø

Merket med , , , , , , ,

Næringspolitikken i regjeringsplattforma må utfordrast

Posted on 2019-01-18 | Legg igjen en kommentar

Hordaland1Det har komme mange reaksjonar på regjeringsplattforma til dei 4xblå. Men førebels har eg ikkje sett nokon som har uttalt seg om næringspolitikken. Kanskje er det fordi den inneheld lite nytt med hovudvekt på skattelette og privatisering. Men det er all grunn til å stille ein del kritiske spørsmål til den liberalistiske næringspolitikken til dei blå.

Statleg eigarskap
Då Noreg fant olje i Nordsjøen og stor overfor ei dramatisk industriomstilling, spelte det statlege eigarskapet ei sentral rolle. Det sikra at avkastinga frå naturressursane kom fellesskapet til gode og la grunnlaget for framveksten av eit norsk i industrieventyr med ein verdsleiande  leverandørindustri.

I dag står vi overfor ei ny dramatisk omstilling. Regjeringsplattforma har mange fine ord om at vi må utvikle ein ny grøn industri. Men den har ikkje eit ord om korleis den vil bruke det statlege eigarskapet for å nå dette målet. Den seier ingen ting om å bruke statlege verksemder som motor i omstillinga, eller om kvar staten bør investere i ny industri for å bygge eit  nytt grønt næringsliv. Dette viser farleg mangel på handlekraft i arbeidet for å legge om til eit framtidsretta næringsliv for nullutsleppssamfunnet.

Naturverdiar høyrer folket til
Regjeringsplattforma inneheld ein del om å satse på mineralindustri, men heller ikkje her klarer dei blåblå å sjå behovet for statleg eigarskap. Vi klarte å sikre vasskrafta for fellesskapet gjennom heimfallsrett og offentleg eigarskap. Men når det gjeld oppdrett og vindkraft, så har vi gitt i frå oss naturressursane for all framtid. Vi kan ikkje gjere den same feilen med ei eventuell mineralnæring. I tillegg kjem at dei internasjonale selskapa i denne bransjen har eit frynsete rykte i forhold til helse, miljø og tryggleik.

Privatisering
Ikkje uventa legg plattforma til rette for meir privatisering, blant anna ved å snakke om likeverdige konkurransevilkår mellom offentleg og privat sektor. Det blir ikkje meir verdiskaping av å flytte samfunnsoppgåver frå det offentlege og til private konsern. Snarare vil det føre til eit svakare tilbod av offentlege tenester som næringslivet er avhengig av. I staden for å legge til rette for at private kan overta offentlege oppgåver, bør vi i desse omstillingstider bruke energien og kapitalen på å hjelpe næringslivet til å bidra til grøn industriutvikling. Plattforma seier ein del om det grøne skiftet, men privatisering er ikkje noko bidrag til ei slik utvikling.

Trepartssamarbeidet
Plattforma nemner også trepartssamarbeidet i positive vendingar. Men det er tydeleg at dei blå ikkje har forståing for kor viktig det er med ei sterk fagrørsle i den norske modellen. Fagforeiningsfrådraget skal stå fast utan prisjustering, og dei som vel å stå utanfor det solidariske fellesskapet, blir omtalt i positive vendingar. Det nyttar lite å snakke positivt om høg organisasjonsgrad når ein ikkje viser det med engasjement og handling.

Skal vi klare den nødvendige omstillinga når oljealderen no går mot slutten, må vi ha ein langt meir offensiv næringspolitikk som bygger på den norske modellen, ikkje ein næringsnøytral politikk med hovudvekt på skattelette og privatisering.

 

Legg igjen en kommentar

Publisert i Fagleg politikk, Næring og miljø

Merket med , , , , , ,

Ein mannsalder i politikk og samfunnsdebatt – Kapittel 1

Posted on 2017-12-27 | 4 kommentarer

Frå miljøaktivist til medlem av Næringskomiteen

AlfHolmelid«Miljøkrav må og vil endre tradisjonell økonomisk tenking. … Eg trur det er viktig at vi nå arbeider for ei haldningsendring der miljøkrav blir sett på som eit fundamentalt rammevilkår for all næringsverksemd.» Dette er utdrag av eit foredrag eg heldt om miljø og nærings for tretti år sidan.   Den gangen blei slike tankar møtt med skepsis og kraftig motstand. I dag er slike tankar mainstream. Men det er ikkje mange som hugsar eller vil vedgå at det var venstresida og miljørørsla som fronta denne bodskapen i starten.


Upopulære miljøkrav fekk fram ny teknologi
MiljøognæringDå miljøkrava kom på sytti- og åttitalet, møtte dei sterk motstand. Både politikarar, bedriftsleiarar og tillitsvalde åtvara mot krav som dei meinte ville rasere mange arbeidsplassar. Det var farleg å ligge i front med strenge miljøkrav, blei det hevda. Konsekvensen ville bli auka kostnader, industridød og utflagging. Det finst mange eksempel på at frontane kunne vere harde. I denne perioden søkte eg jobb ved eit forskingsinstitutt der det kom fram at dei var redd for å misse kundar om dei tilsette ein så profilert miljøaktivist til prosjekt med næringslivet.

Men miljøkrava kom – gradvis og i kombinasjon med støtteordningar, og industrien tok utfordringa. I prosessindustrien som då var min arbeidsplass, fekk vi eit teknologiløft som styrka konkurransekrafta i tillegg til å løyse miljøutfordringane. Den offensive satsinga på teknologiutvikling førte til redusert energiforbruk og betre produkt. Som ein kollega av meg sa: då vi leita etter årsakene til skadelege utslepp, så fant vi ofte mange andre manglar i prosessen. Utan dei offensive miljøkrava hadde vi knapt hatt ein konkurransedyktig prosessindustri i Noreg i dag.

Den positive effekten av framtidsretta miljøkrav er ikkje avgrensa til prosessindustrien. For ein del år sidan uttalte dagleg leiar i oljeklynga NODE at «de strenge miljøkrava kan ha blitt et av vår tids viktigste konkurransefortrinn».


Eit klassism eksempel
røykDet klassiske eksempelet på eit miljøproblemet som blei forretning, er den plagsame industrirøyken som blei til det verdifulle produktet Microsilica. Alle som budde i nærleiken av eit ferrolegeringsverk for førti – femti år sidan, hugsar at et valt ut tonnevis med grå røyk. I første omgang utvikla Elkem renseteknologi for å samle og deponere røyken eller støvet. Renseteknologien blei etter kvart ein suksess og blei seld til smelteverk over heile verda.

Men det dukka opp eit nytt problem. Kva skulle ein gjere med dei enorme mengdene støv som blei samla saman? Eit omfattande forskingsprogram blei sett i gang, men resultata let vente på seg. Mange meinte at ein aldri ville klare å forrente forskingsinvesteringane. Men miljøengasjement og teknologioptimisme gav resultat til slutt. Vi fekk kvalitetsprodukt microsilica som revolusjonerte deler av materialteknologien og gav gode inntekter. Utviklinga av microsilica passa som hand i hanske med miljørørsla sitt slagord om at avfall er ressursar på feil plass.


Frå særtilfelle til mainstream
veikartLenge blei det hevda at utviklinga av microsilica var eit heldig spesialtilfelle. Å hevde at miljøproblem kan bli forretning, og at god miljøpolitikk er god industripolitikk, blei sett på som naiv idealisme som kunne øydelegge norsk industri. Eg har ikkje tal på alle dei gongene eg har diskutert med folk som har slått vitsar om stearinlyssosialistane og AS Alternativ industri.

Men rundt tusenårsskiftet såg vi ei gryande endring i haldningane både i miljørørsla og i Industrien. Klimaspørsmål kom på dagsorden og fleire såg at industrien ikkje berre skaper miljøproblem. Den kan også vere ein del av løysinga på klimautfordringane og andre miljøproblem. Det er vanskeleg å tenkje seg vindmøller, solceller og elektriske bilar utan industri. Miljøorganisasjonen Bellona gjekk over frå å klatre i industripiper til å samarbeide med industrien, og vi fekk Zero som utvikla eit omfattande industrisamarbeid.

Samtidig ser vi at industrien sjølv forstår at dei må satse på miljø og berekraft om bedriftene skal bli konkurransedyktige i framtida.  I 2010 kom World Business Council for Sustainable Development med rapporten Vision 2015. Der presenterer sentrale industrileiarar ambisiøse mål for ei berekraftig industriutvikling  der omsynet til miljø og klima er integrert i all verdiskaping. I 2016 presenterte ulike deler av norsk næringsliv vegkart mot eit klimanøytralt samfunn. Her set prosessindustrien som mål å vere ein bransje med null utslepp innan 2050. Med desse rapportane har vi langt på veg nådd – i alle fall i ord – den industripolitikken eg etterlyste for tretti år sidan.


Frå grøne jobbar til grønt næringsliv
OLYMPUS DIGITAL CAMERAAlt i 1991 fremma SV krav om å bruke oljepengar til å skape grøne arbeidsplassar, og etter tusenårsskifte begynte det å bli konkurranse om å love grøne arbeidsplassar. Mange organisasjonar og konsulentfirma kartla eksisterande grøne arbeidsplassar og analyserte marknaden for miljøteknologi. I USA lova Barack Obama å bruke 150 milliardar dollar over 10 år for å skape fem millionar nye, grøne jobbar.

Men kva er ein grøn jobb. Når vi konsulentar lagar oversikt over grøne jobbar, så deler dei ofte bedriftene inn etter bransje, men det blir altfor enkelt. Reinseteknologi og avfallshandtering blir gjerne oppfatta som grøne næringar. Men kva med ei bedrift som tar i bruk ny teknologie og kuttar farlege utslepp og avfall ? Er ikkje det minst like viktig for miljøet? Stadig oftare ser vi også at bedrifter leverer utstyr både til oljeindustrien og til fornybarsektoren. Landbruk og fiskeri blir gjerne rekna som grøne næringar, men dei har miljøutfordringar både når det gjeld klimautslepp og forvaltning av ressursgrunnlaget. På den andre sida blir ikkje prosessindustrien gjerne rekna som grøn industri. Men kan ikkje aluminiumsproduksjon vere like miljøvennleg som såkalla grøne datasenter?

Kampen for grøne jobbar har skapt politisk engasjement for omlegging av industri og næringsliv. Men eg trur ikkje at det i dagens situasjon er fruktbart å dele inn industri og næringsliv i grøne og svarte arbeidsplassar. Målet må vere at næringslivet totalt sett reduserer utslepp, naturinngrep og forbruk av ikkje-fornybare ressursar, og at det er tilpassa og bidrar til å realisere lågutsleppsamfunnet. Miljøkrav må blir sett på som eit fundamentalt rammevilkår for all næringsverksemd. Stadig fleire, ikkje minst i næringslivet, ser ut til å støtte denne breie innfallsvinkelen til grøn næringsutvikling, i alle fall i teorien.

Med eit slikt breitt perspektiv på grøn næringsutvikling, kan det bli lettare å skape allianse mellom fagbevegelsen og miljøbevegelsen. Miljøpolitikken må ha eit fordelingsperspektiv og fordelingspolitikken må ha eit klimaperspektiv for å vere truverdig. Fagbevegelsen og miljøbevegelsen er gjensidig avhengig av kvarandre for å nå sine mål. Ein sterkare allianse mellom fagbevegelsen og miljøbevegelsen er ikkje avhengig av semje i eit og alt. Krav om brei semje vil hindre ein konstruktivt dialog og eit dynamisk samspel. Usemja går heller ikkje alltid mellom fagbevegelsen og miljøbevegelsen.

Å telle grøne arbeidsplassar, som eg sjølv gjorde for ein del år sidan, var ein grei motivasjonsfaktor i starten. Men no er det tid for å ha ambisjonar for å omstille heile næringslivet før det er for seint for å redde klimaet og skape varige arbeidsplassar.


Fire interessante år i Næringskomiteen

Alf Holmelid, SV 004 1002051022

Bilde: Trond Gram

Kvelden før 1. mai i 2010 deltog eg på ein hyggeleg hagefest hos Torborg Bækholt i Mandal. Ut på kvelden ringte telefonen og Bård Vegar Solhjel var på tråden. Han ville informere om at det kunne bli forseinkingar på det store karbonfangstprosjektet på Mongstad. Min spontane reaksjon var at om det skjer, så må vi få overført ledige midlar til andre miljøprosjekt, Eg foreslo ei kraftig styrking av miljøteknologiordninga som gir støtte til industriell utvikling av miljøteknologi, og slik gjekk det. Det blei løyvd ein halv milliard ekstra over tre år.

Næringskomiteen var ikkje mitt førsteval då eg kom på Stortinget. Både miljø og forsking sto høgare på ønskelista. Men i ettertid er eg glad for at eg hamna der. Det var ikkje flust av teknologar med industrierfaring på tinget, og slett ikkje med bakgrunn frå forsking i tillegg.  Med ein slik bakgrunn blei det ikkje så lett for AP og Høgre å dra den gamle leksa om den kunnskapslause og naive næringspolitikk til SV.

Eg har ikkje talet på kor mange gonger en snakka frå talarstolen i stortinget om at god miljøpolitikk er god næringspolitikk. Miljøteknologiordninga er eksempel på eit tiltak som har ei tydeleg industripolitisk målsetting. Dei fleste støtteordningane på den tida hadde som sitt primære formål å redusere innanlandske utslepp. Miljøteknologiordninga har i tillegg eit industripolitisk formål. Den skal bidra til å utvikle miljøteknologi til ei eksportnæring, noko som er heilt avgjerande for å unngå avindustrialisering når oljeindustrien må trappe ned. Industrien på Sørlandet såg denne utfordringa og blei dei største brukarane av ordninga.

Den norske stat er ein stor industrieigar, og vi har eit ansvar for å bruke denne posisjonen til næringsutvikling.  Strategisk eigarskap er omtalt i eigarskapsmeldinga til den raudgrøne regjeringa. Eg skulle gjerne sett at den hadde sterkare formuleringar om å bruke eigarskap til å omstillinga norsk næringsliv. Men den inneheld i alle fall klare formuleringar om at bedrifter der staten er eigar, skal vere leiande på lågutslepp og klimateknologi.

Statlege eigarskapen over naturressursane gjennom Statkraft er ein viktig del av norsk industripolitikk. Eg er opptatt av at strategisk eigarskap er meir enn å bestemme krav til avkastning. Då Statkraft i mi tid på Stortinget klaga over grådige avkastningskrav, fekk vi gjennomført eit slikt strategisk grep. Selskapet fekk tilført eigenkapital for å kunne satse sterkare på teknologiutvikling og ny fornybar energi i tillegg til vasskraft. Diverre klarte den blåblå regjeringa å øydelegge denne langsiktige satsinga då dei ein sein nattetime salderte statsbudsjettet med å auke avkastningskravet til Statkraft.

Før eg kom på stortinget var eg med på å starte opp eit par næringsklynger der store og små bedrifter samarbeida med universitetet om forsking og utvikling. Eyde-klynga samla prosessindustrien, og NODE-klynga samla oljeleverandørindustrien. Dette er eit næringspolitisk tiltak som eg argumenterte sterkt for i diverse innlegg i Næringskomiteen og på Stortinget, og regjeringa etablerte i denne perioden ei ny støtteordning for internasjonalt orienterte klynger, såkalla Global Centre of Expertice, GCE.

Det spennande med grøn næringsutvikling er at kampen må førast på mange arenaer, i miljørørsla, i fagrørsla, i næringslivet og i politiske organ. Eg har vore heldig og fått høve til å arbeide med miljø og næring på alle desse områda, noko som det blei lagt vekt på då eg fekk Kristiansand kommune sin miljøpris i 2015.


Meir om miljø og næring
Det blir truleg fleire blogginnlegg om miljø og næring, for stofftilfanget er stort. Mogelege tema er politiske verkemiddel og erfaring frå arbeid med sol- og vindenergi.

Følg med, følg med, og kom gjerne med kommentarar.

4 kommentarer

Publisert i Bloggprosjektet, Næring og miljø

Merket med , , , , , , , , , , ,

Miljøjubileum i ettertankens teikn

Posted on 2016-11-29 | Legg igjen en kommentar

Buss_c3I år er det 25 år sidan Kristiansand kommune lanserte sitt første miljøbyprosjekt, og ordføraren har invitert klimaministren til å kaste glans over markeringa. Det er vel og bra. Men det er ingen grunn til å kvile på det som måtte finnast av laurbær. Når vi har lagt nye 25 år bak oss, er det mindre enn ti år til 2050 då Noreg skal vere klimanøytralt. Vi bør bruke jubileet til å gjere opp status og sjå framover. Har vi stelt oss slik at vi vil klarer å nå klimamåla i 2050 og samtidig ta vare på dei tradisjonelle naturverdiane våre?

Dei første miljøbyprosjekta i Kristiansand konsentrerte seg om å gjere byen trivlegare ved å ruste opp gater, byrom og grøntareal. Store løft som reinsing av Otra og utvikling av skjærgårdsparken stod også på kartet. Men etter kvart fekk arealbruk og transport ein sentral plass i miljøbyprogrammet. På dette området har ulike interesser stått i mot kvarandre, og vi slit med dei same utfordringane i dag som for 25 år sidan.

Tidleg på nittitalet var Kristiansand ein av ti byar som la planar for meir miljøvennleg transport. Politikarane kom etter kvart fram til eit resultat som kombinerte oppgradering av vegnettet med satsing på kollektivtransport. Men det gjekk ikkje heilt etter planen. Nokre år seinare gjennomførte Transportøkonomisk institutt ei vurdering av resultatet. Forskarane konkluderte med at det var sterk ubalanse i realiseringa av planane. Dei planlagde vegane blei bygde, men den planlagde kollektivsatsinga blei berre delvis realisert.

I dag er Kristiansand i same situasjon som for 25 år sidan. Bilismen og klimautsleppa aukar, og vi står midt oppe i arbeidet med å planlegge tiltak som kan snu utviklinga. Som for 25 år sidan blir det lagt planar for oppgradering av vegnettet kombinert med satsing på kollektivtransport. I siste sving har politikarane frå venstresida fått pressa igjennom at kollektivsatsinga må styrkast. Men det store spørsmålet er om vi har lært noko av vår nære miljøhistorie. Klarar vi å hindre at vi får det same resultatet som sist – meir veg og underfinansiert kollektivtransport?

Kollektivaksen har etter kvart blitt eit sentralt element i arealplanane i Kristiansand. Nye utbyggingsområde skal ligge langs busstraseane for å legge til rette for god kollektivdekning. I ein relativt liten by som Kristiansand er det heilt nødvendig dersom vi skal klare å gi eit akseptabelt kollektivtilbod. Men det viser seg stadig at arealplanen må vike når andre omsyn pressar på. Det er nok å nemne vedtaket om å etablere ein ny bilbasert bydel ved Hamrevann i strid med alle faglege råd. Bystyret har tydeleg vis ikkje tatt inn over seg at det er mindre enn trettifem år til vi skal vere eit nullutsleppssamfunn.

Derimot ser det ut til at deler av næringslivet er på offensiven i arbeidet for miljø og klima. På åtti- og nittitalet dreiv Bellona geriljakamp mot utslepp av miljøskadelege stoff, og mange økonomar og andre forståsegpåarar ønska prosessindustrien dit peparen gror. Men industrien tok signala frå miljørørsla og styresmaktene og utvikla meir miljøvenleg og effektiv teknologi. No er vi inne i ein ny fase der industrien kan bli eit viktig element i omstillinga til nullutsleppssamfunnet.

Det var nok mange som trakk på smilebandet då eg på nittitalet skreiv kronikk om at miljøteknologi kunne bli redninga for industrien på Sørlandet. Men i dag, 25 år etter, er det i ferd med å skje. Satsinga på miljø og berekraftig industriproduksjon er dokumentert gjennom fleire artiklar i Fædrelandsvennen. Mange bransjar har nyleg lagt fram vegkart for nullutslepp og grøn konkurransekraft, og sørlandsindustrien har stått sentralt i dette arbeidet.

I motsetning til det mange trur, så er Sørlandet ein industri- og teknologiregion. Olje- og gassektoren har vore dominerande eit par tiår, men no ser vi ei endring. Vi har ein prosessindustri som vil bli verdsleiande på berekraftig produksjon, vi har ein høgteknologisk leverandørindustri som satsar på nye marknader, og vi har gründerbedrifter med idear for nullutsleppssamfunnet. Sørlandet kan bli den grøne regionen på same måten som Rogaland blei oljeregionen. Men det krev politisk engasjement slik Rogaland hadde då dei tok posisjonen som oljeregionen. Det nyttar ikkje med halvhjarta innsats slik vi har sett i miljøarbeidet så langt.

Skal vi bli den grøne regionen, må det gjennomsyre arbeidet på mange område. Utdanningssystemet på alle nivå må bidra til å bygge relevant kompetanse, og Universitetet i Agder må ta ei førande rolle. Næringsklyngene i regionen er viktige drivkrefter for utvikling. Men er dei rigga for å møte dei nye utfordringane? Kanskje treng vi nye strukturar på tvers av tradisjonelle bransjar og funksjonar. Og sist men ikkje minst så må politikarane skikke sitt hus og vere med på å bygge omdømme som ein grøn region. Det nyttar ikkje med ein grå areal- og transportpolitikk i hovudstaden for ein grøn teknologiregion.

Alf Holmelid

Innlegget står på trykk i Fædrelandsvennen 30.11.2016

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Legg igjen en kommentar

Publisert i kollektivtransport

Merket med , , , , ,

Vekst uten bærekraft?

Posted on 2014-09-03 | Legg igjen en kommentar

P1010098Ny strategisk næringsplan for Kristiansandsregionen er lagt ut på høring. Den har ett tydelig overordnet mål: regionen skal ha større vekst enn andre regioner. Det er i tråd med det vi hører fra mange politikere i regionen for tiden. Vekst og størrelse har blitt det eneste som betyr noe. Men planutkastet sier lite om hva slags vekst man ønsker? Det er fullstendig fritt for ambisjoner om miljømessig og sosial bærekraft, noe som burde stått sentralt i et langsiktig strategidokument. I fagmiljøene og store deler av næringslivet er det passé å ikke ha fokus på bærekraft rundt næringsutvikling.

Næringsutvikling og vekst har store konsekvenser for miljø og klima. Men planen sier ingenting om hvilke føringer man må legge på utviklingen for å ta vare på miljøet og bidra til vedtatte klimamål. Skal vekst alltid ha førsteprioritet, eller skal veksten ha rammebetingelser som sikrer at fremtidige generasjoner kan nyte godt av sørlandsnaturen og et godt klima? Bærekraftig vekst krever at man setter seg klare miljømål. Det mangler fullstendig i planutkastet.

Kristiansandsregionen har en ensidig næringsstruktur der oljerelatert industri er helt dominerende. Dette gjør oss sårbare for internasjonale konjunkturer og for endringer i klimapolitikken. En strategisk næringsplan er et naturlig sted å ta opp denne alvorlige utfordringen for regionen. Hva kan vi gjøre for å få flere ben å stå på og skape arbeidsplasser på nye områder som miljøteknologi og omsorgsteknologi? Men disse problemstillingene er helt fraværende i planen.

Sosial dumping og svart arbeid er i ferd med å ødelegge deler av næringslivet, også i vår region. Useriøse og til dels kriminelle aktører gjør det vanskelig for seriøse bedrifter med ordnede arbeidsforhold å klare seg i konkurransen. Dette er en utvikling som må bekjempes dersom vi skal få et bærekraftig næringsliv i fremtiden. Men planutkastet adresserer heller ikke dette problemet.

De store næringspolitiske utfordringene har kommet helt i skyggen av vekstambisjonene i utkastet til strategisk næringsplan for Kristiansandsregionen. Det skjer samtidig som bærekraft har blitt en sentral del av strategiarbeidet i andre regioner og i store deler av næringslivet. Næringsplanen for Kristiansandsregionen kan ikke neglisjere disse spørsmålene om vi skal utvikle en næringspolitikk for fremtiden.

Melissa Lesamana
Leder i Kristiansand SV

Alf Holmelid
Leder i Vest-Agder SV

Innlegget står på trykk i Fædrelandsvennen i dag.

 

 

Legg igjen en kommentar

Publisert i Næring og miljø

Merket med , , , ,

Ein rausare strategi for Agder

Posted on 2014-01-06 | Legg igjen en kommentar

Aust-Agder_og_Vest-AgderSpør ikkje kva Noreg kan gjere for Agder, spør kva Agder kan skape for Noreg.
Sutring over at landsdelen er gløymd av dei sentrale styresmaktene er ikkje ein optimal strategi for å utvikle Agder til ein region med nasjonal tyngde.

Dei siste åra har den politiske debatten på Sørlandet blitt dominert av klager på regjeringa for manglande satsing på Sørlandet. Borgarlege politikarar med solid støtte frå Fædrelandsvennen har svinga seg til dei store retoriske høgder. Vi er gløymde, vi er oversett, vi er i slagskuggen, vi har ikkje profilerte talspersonar i hovudstaden, og vi får minst av alle regionane her i landet, får vi vite.

Når statsbudsjettet blir lagt fram, kastar opposisjonspolitikarane og journalistane seg over teksteditoren for å sjekke kor mange gonger Agder er omtalt i budsjettdokumentet. Finn dei få øyremerka midlar til regionen, blir budsjettet dømt nord og ned. Budsjettpostar med riktig postnummer er det som gjeld, om dei er aldri så små. Store nasjonale satsingar som kan vere spesielt viktige for Agder, og som kan gi store utteljingar for vår region, blir som oftast oversett.

Når statsrådar kjem til Agder, er det store spørsmålet om dei over bordet kan love pengar til gode formål. Det overskygger gjerne den viktige dialogen om samspelet mellom det regionale og det nasjonale. Jamvel då Sørlandsutvalet presenterte si innstilling, blei den store snakkisen at ministrane ikkje hadde pengar i kofferten. Kva visjonar utvalet hadde for å utvikle landsdelen i dialog med sentrale styresmakter, kom i skuggen.

Kamp om ressursar er ein viktig del av politikken. Men det er ikkje gitt at kamp for øyremerka midlar er det som lettast fører fram. Det kan vere enklare å få gjennomslag for nasjonale satsingar som er tilpassa behova på Agder. Ofte tilfører det regionen større midlar. Vi kan nemne satsingar som miljøteknologiordninga, CO2-kompensasjonsordninga for prosessindustrien og belønningsordninga for kollektivtransporten. Å drive postnummerpolitikk er ikkje alltid det som gir mest til regionen, sjølv om det gir størst oppslag i regionale media.

Kanskje vi skal snu litt på flisa og spørje kva Agder ønskjer å bidra med? Kva ønskjer vi å skape for å møte dei utfordringane regionen og landet står overfor? Har vi ressursar og kompetanse som landet treng, og som sentrale styresmakter er interessert i å vidareutvikle saman med oss? Med eit slikt utgangspunkt kan Agder bli ein region som får sin sentrale plass i nasjonale strategiar og budsjett.

Agder er ein leiande industriregion med mange teknologitunge bedrifter. For eit par tiår sidan var det mange som spådde at den tradisjonelle industrien ville bukke under i ein stadig tøffare internasjonal konkurranse. Men bedriftene har klart seg betre enn mange spådde. Dei har møtt nye utfordringar med omstilling og ny teknologi. Strenge miljøkrav var med på å utløyse ei teknologisatsing som styrka konkurranseevna samtidig som den betra miljøet.

Noreg er i ferd med å få eit einsidig og eit todelt næringsliv. Oljesektoren dominerer verdiskaping og sysselsetting. Samtidig skaper den press i økonomien, og landbasert næringsliv får problem med å konkurrere om kapital og arbeidskraft. På Agder ser vi den same utviklinga. Vi har oljedominans, og vi har det todelte næringslivet. Her som elles langs kysten har oljeteknologiindustrien hatt kraftig vekst. Men vi har også ein tradisjonsrik landbasert industri som til dels står overfor store utfordringar, sjølv om bedriftene har vist stor omstillingsevne.

Kanskje Agder kan ta mål av seg til å bli ein leiande region for berekraftig industri- og næringsutvikling på tvers av tradisjonelle bransjar og fagområde. Vi kan satse på å utvikle kompetanse og teknologi for eit næringsliv som er i stand til å takle omstilling, ikkje minst langsiktig omstilling til ein økonomi som er mindre oljeavhengig. Realfag og teknologi er berre ein del av ei slik utvikling. Det er nettopp ved å sjå på teknologien og økonomien i eit breiare perspektiv at vi kan skape ei berekraftig utvikling. Erfaringa med strenge miljøkrav som skapte berekraftige bedrifter, bør ha lært oss det.

Ei slik strategisk satsing er viktig for å sikre framtida for Agder. Samtidig er det ei satsing som vil bidra til å møte ei av dei største utfordringane som heile nasjonen står overfor. Noreg treng å bygge kompetanse som kan takle tøffare internasjonal konkurranse, og som kan legge grunnlaget for eit næringsliv med perspektiv utover oljealderen. Med si lange industrihistorie og sin varierte kompetansebase har Agder gode føresetnader for å ta ei nasjonal rolle på dette området.

Agder bør ha eit nasjonalt perspektiv på sine regionale strategiar. Det vil løfte regionen langt meir enn mange klagesongar basert på postnummeranalyser av statsbudsjett og sentrale verv. Ein region som bidrar til å møte dei utfordringane som nasjonen står overfor, vil stå sentralt i nasjonale strategiar. Kvifor skal vi ha nokon mindre ambisjon enn det?

Alf

Innlegget står på trykk i Fædrelandsvennen i dag

Legg igjen en kommentar

Publisert i Stat - region - kommune - velferd

Merket med , , , , , , , ,

Grøn næringsutvikling

Posted on 2013-10-11 | 3 kommentarer

elektronikkDenne kronikken står på trykk i Ny Tid i dag med tittelen Ikkje bare grønt. Dei tar gjerne i mot kommentarar på debatt@nytid.no

I valkampen lanserte Miljøpartiet dei grøne eit krav om hundre tusen grøne arbeidsplassar. SV har komme med liknande utspel tidlegare. Men kva er ein grøn arbeidsplass? Og er talet på grøne arbeidsplassar eit godt mål for ein berekraftig næringspolitikk?

Næringar som baserer seg på fornybare ressursar, blir gjerne rekna som grøne. Men det føreset berekraftig ressursforvaltning og optimal energibruk, samt omsyn til økosystem ognaturmangfald. Produksjon av bioenergi er ei viktig grøn næring som vi bør utvikle, men uttak av skog må vurderast opp i mot naturverdiar. Norsk landbruk står overfor store utfordringar i forhold til import av for, bruk av energi og utslepp av metan. Og fiskeria er avhengig av at vi overvaker dei marine økosystema nøye.

Transportsektoren står for ein stor og aukande del av klimautsleppa. Reduksjon av desse utsleppa er viktig for klimaet. Utvikling og produksjon av skip med mindre energiforbruk og mindre utslepp av klimagassar er derfor viktig for klima og miljø, og Noreg kan spele ei viktig rolle på dette området. Vi er leiande innan maritim teknologi, og ein del verft har alt satsa på miljøteknologi. Men når kan vi kalle eit verft for ein grøn arbeidsplass?

Det finst ingen kjente metodar for å produsere aluminium utan å produsere CO2. Aluminiumsproduksjon her i landet genererer mindre CO2 enn i dei fleste andre land fordi vi kan bruke fornybar vasskraft. Dersom vi meiner at verda treng lettmetall for å produsere vindmøller og elektriske bilar, så er det positivt for klimaet å produsere aluminium her i landet, så lenge vi brukar fornybar energi og ligg i front teknologisk. Men dersom vi meiner at aluminium er eit produkt vi bør bruke mindre av, så kan konklusjonen bli ein annan.

Eksempla viser at det ikkje er så lett å definere kva som er ein grøn arbeidsplass. Grøn næringsomlegging på brei front er viktigare enn å telle grøne arbeidsplassar. Det er fleire grunnar til at Noreg må ta kraftige grep for å omstille norsk næringsliv i åra som kjem. Alle land må ta sin del av ansvaret for å nå klimamåla gjennom utsleppsreduksjonar. Men Noreg står overfor ei ekstra utfordring. Store deler av vårt næringsliv er knytt til oljeaktivitet. Skal vi redusere vår oljeaktivitet og tilpasse oss dei endringane som vil komme internasjonalt, så må vi ta eit krafttak for å bli mindre oljeavhengige.

Avkastninga av investering i olje er så god at det skaper store problem for anna næringsliv. Det er vanskeleg å bygge opp og styrke andre næringar så lenge oljeaktiviteten trekkjer til seg det meste av kompetanse og kapital. Den raudgrøne regjeringa har nyleg auka skatten på oljeutvinning for å motverke dette, men det er langt i frå nok. Vi må stramme inn ytterlegare om vi skal klare å bygge opp andre næringar. Det nyttar lite å snakke om grøn omstilling utan å gripe fatt i denne utfordringa.

Noreg har ein open økonomi med stor industrieksport, men det treng ikkje vere noko ulempe for omstilling til eit miljøvennleg og klimavennleg næringsliv. Norsk prosessindustri møtte strenge miljøkrav på åttitalet. Mange meinte det ville føre til at bedriftene ville tape i den internasjonale konkurransen. Men dei tok utfordringa og satsa på teknologiutvikling i samarbeid med styresmaktene, og i dag har vi ein høgteknologisk og konkurransedyktig bransje. Utan strenge miljøkrav på eit tidleg tidspunkt hadde vi knapt hatt ein prosessindustri her i landet dag. Denne kompetansen har også lagt grunnlaget forbedrifter som satsar på solenergi. Det er ein viktig bransje i omstillinga til fornybarsamfunnet, sjølv om marknaden for tida er inne i ein turbulent fase.

På same måten som miljøkrava på åttitalet skapte industriutvikling og konkurransekraft, kan dagens klimakrav stimulere til ny innovasjon og teknologiutvikling. Men det føreset eit sterkt fokus på klimateknologi slik det er lagt opp til i stortingsmeldinga om klimapolitikken. I tillegg til å redusere klimautsleppa her i landet kan klimavennleg teknologi eksporterast og redusere klimautsleppa i andre land. Slik kan vi bidra til nødvendig teknologiomstilling internasjonalt, samtidig som vårt eige næringsliv blir grønare.

Energisektoren er eit viktig element i utviklinga av eit grønt næringsliv. Noreg har rik tilgang på fornybar vasskraft og potensiale for utbygging av andre fornybare energikjelder. Men utbygging av vindkraft og småkraftverk medfører naturinngrep som ofte skaper konfliktar. Samtidig er det stor usemje om korleis kraftballansen vil utvikle seg. Energiutgreiinga, NOU 2012/9, tar opp dette spørsmålet. Men no er tida moden for å gå eit skritt vidare og lage ei stortingsmelding om energipolitikk der vi drøftar både produksjon og bruk av fornybar energi. Det vil gjere det lettare for næringsaktørane å satse langsiktig.

Det norske innovasjonssystemet har ein stor veikskap. Når eg snakkar med bedrifter, får eg ofte høyre at nye idear stoppar opp i overgangen frå forsking til industriell produksjon. Når vi går frå forsking til pilotskala, eksploderer ofte kostnadene. Derfor er det nye klimateknologifondet svært viktig, og det må styrkast. Men det er ikkje nok. Vi treng også klimasåkornfond med offentleg og privat kapital. I tillegg er det behov for store industrielle testanlegg som gjer det lettare å pilotere nye prosessar og teste nye produkt.

Teknologi er viktig, men det er ikkje nok. Bedrifter må ha ein marknad, og det er ofte eit underkommunisert poeng når klimaentusiastar snakkar om grøne arbeidsplassar. Den internasjonale marknaden kan vi påverke gjennom klimaforhandlingar og internasjonale organisasjonar, og det er eit viktig arbeid. Men på kort sikt er utfordringa for eksportindustrien å posisjonere seg og ligge i forkant av utviklinga. Derfor er det viktig å bygge opp ein grøn heimemarknad.

Offentleg sektor kjøper varer og tenester for 400 milliardar kroner kvart år. Her er det framleis eit stort potensiale for å styrke heimemarknaden for klima- og miljøvennlege produkt. I tillegg har vi bedrifter der staten er eigar. Ei bedrift som Statoil er langt unna ein offensiv posisjon for å utvikle ein grøn marknad, ikkje minst når det gjeld sjøtransport. Det er tvilsamt om selskapet i dag lever opp til føringane i stortingsmeldinga om statleg eigarskap på dette området

For å vri det private forbruket i grøn retning må vi bruke avgiftssystemet slik vi gjer for elektriske bilar, og tilskotsordningar slik vi har gjennom ENOVA. Det er framleis eit potensiale for å satse sterkare på energiøkonomisering også i eksisterande bygg. Ei meir offensiv satsing vil skape ein større marknad med rom for standardløysingar og lågare kostnader. Skal vi få fart på omstillinga til grønt næringsliv, er det viktig å sjå næringspotensialet og eksportpotensialet når vi skal løyse våre eigne klimautfordringar

Det er behov for ei brei omstilling av norsk næringsliv dersom vi skal få dei resultata vi treng. Vi må setje klare mål for gradvis å bli mindre oljeavhengige. Det er krevjande, men det er ingen veg utanom dersom vi skal skape rom for ei grøn næringsutvikling. Dernest må vi setje klima- og miljømål for næringslivet elles, samtidig som vi har fokus på korleis dei nye krava kan skape næringsutvikling. Stein Lier Hansen i Norsk industri har peika på at det er behov for å sjå på krav og tiltak bransjevis. Eg ser ikkje bort i frå at det kan bringe oss raskare og meir treffsikkert til målet enn generelle avgiftssystem åleine.

3 kommentarer

Publisert i Næring og miljø

Merket med , , , , ,

SV har levert for næringslivet på Agder

Posted on 2013-03-28 | 1 kommentar

imageI valkampen for fire år sidan lova eg å arbeide for sterkare satsing på miljøteknologi og miljøvennleg industri. Det har fått gjennomslag i regjeringa. For tre år sidan blei ramma for støtte til miljøteknologi auka til 300 millionar kroner om året. Ei rekke store og små bedrifter på Sørlandet har nytt godt av denne ordninga, og vår landsdel ligg på topp når det gjeld prosjekt med slik støtte.

Då industrien stod overfor store utfordringar etter finanskrisa i 2009, ramma det også mange bedrifter på Sørlandet. Regjeringa var raskt ute og auka garantirammene for eksportkreditt. Utan dette tiltaket er det stor sjanse for at ein del bedrifter hadde fått problem med å overleve. Regjeringa er i kontinuerleg dialog med næringslivet for å møte nye utfordringar på dette området.

Sørlandet har ein omfattande prosessindustri. Den har fått auka kraftprisar på grunn av kraftutveksling med kontinentet. Der må kolkraftverk kjøpe CO2-kvotar, og denne kostnaden smittar over på norske kraftprisar sjølv om vi har vasskraft. For å unngå at miljøvennleg norsk industri får problem, har regjeringa innført ei kompensasjonsordning for denne marknadseffekten, noko mange bedrifter på Sørlandet vil få glede av.

Med SV i regjering har industrien på Sørlandet nytt godt av gode rammevilkår. I tillegg til dei konkrete tiltaka som er omtalt her, fører regjeringa ein ansvarleg økonomisk politikk som er viktig for eksportnæringane på Sørlandet. Det same kan vi knapt forvente om vi får eit regjeringsskifte, og Frp får ei hand på rattet.

I tillegg til å bryte handlingsregelen i norsk politikk foreslår FrP drastiske tiltak som vil rasere landbruket på Agder. FrP og til dels Høgre har også stemt i mot støtteordningane til dei store næringsklyngene på Sørlandet, NODE og Eyde. Venstre gjekk på si side til angrep på SV då vi lanserte kompensasjonsordninga for prosessindustrien.

Med SV i regjering er det lagt til rette for berekraftig industri- og næringsutvikling på Sørlandet. Regionen vil vere tent med ei vidareføring av denne politikken.

Alf

1 kommentar

Publisert i Uncategorized

Merket med , , , , , ,

Nest best i Europa

Posted on 2013-02-12 | 1 kommentar

elektronikkDette innlegget stor på trykk i Fædrelandsvennen onsdag 6. februar.

Gründer og skipsreiar Andreas Ugland har uttrykt frustrasjon over at politikarane er lite flinke til å legge til rette for næringslivet. Valerie Kubens peikar på det same i sin laurdagskommentar. Det er mangt som kan bli betre på dette området. Og eg skal ikkje vere den første til å forsvare dei blåblå politikarane som har makta på Sørlandet. Men vi må ikkje gløyme det store biletet. Det viser at Noreg er eit godt land å drive næringsaktivitet i. 

I møte med representantar for næringslivet har eg fått mange eksempel på byråkratisk og tungrodd kommunikasjon med offentlege etatar. Ikkje minst rapporteringskrava er omfattande. Det er mykje som kan leggast betre til rette for næringslivet på dette og andre område. Men mykje er også bra dersom vi ser det i forhold til andre land. Verdsbanken har rangert Noreg som det sjette beste landet å drive næring i, og det nest beste i Europa. 

Det er mange grunnar til dette. Noreg har eit stabilt politisk system. Vi har eit velutvikla rettsvesen og eit effektivt skattesystem. Vidare har vi eit tillitsfullt trepartssamarbeid som reduserer konfliktnivået i arbeidslivet, og vi fører ein ansvarleg økonomisk politikk som medverkar til ein stabil kronekurs. Dette er viktige kvalitetar ved det norske samfunnet, og det gir stabile rammevilkår for næringslivet. 

Norsk industri og næringsliv har utmerka seg med stor omstillingsevne. Ein av grunnane til det er at vi har eit velutvikla velferdssystem og ein sterk offentleg sektor. Her i landet tar fellesskapet og trygdesystemet ein del av dei kostnadene som bedriftene må ta ansvar for i andre land. Eit effektivt velferdssystem som kan støtte opp om arbeidslivet, er avhengig at eit effektivt og rettferdig skattesystem. 

Ei offensiv miljøsatsing har også vore med påå fremme nødvendig omstilling og teknologiutvikling. Noreg var tidleg ute med strenge miljøkrav. Dei blei kombinert med støtteordningar og eit godt samarbeid mellom bedriftene og styresmaktene. Det førte til at norske bedrifter var tidleg ute med ny miljøvennleg og energieffektiv teknologi. Kjell O. Johannessen i NODE er ein av dei som har peika på dette i eit intervju i Fædrelandsvennen. 

Sist men ikkje minst er næringslivet avhengig av kompetanse. Eit utdanningssystem som legg vekt både på kunnskap og på evna til å bruke denne kunnskapen i samarbeid med andre, er avgjerande for næringslivet. Norsk næringsliv har lagt vekt påå ha god kompetanse på alle nivå i organisasjonen. Derfor blir det no satsa offensivt påå styrke både den yrkesfaglege utdanninga og akademiske utdanningar. 

Norsk næringsliv står overfor store utfordringar. Marknader i Europa sviktar, og den internasjonale konkurransen hardnar til. Det er også eit sterkt press i norsk økonomi på grunn av den omfattande oljeaktiviteten. Vi må jobbe kontinuerleg for å styrke vår kompetanse, innovasjonsevne og konkurransekraft for å møte desse utfordringane. Skal vi klare det, må vi ta utfordringa frå Andreas Ugland på alvor. Men vi må også ta utgangspunkt i våre sterke sider og ikkje svartmale situasjonen.

 Alf

1 kommentar

Publisert i Næring og miljø

Merket med , , , ,