Sven Egil Omdal forklarer i ein kronikk kvifor han har skifta standpunkt til Norsk medlemskap i EU. I motsetning til Omdal er eg like sterk EU-motstandar i dag som eg var i 72 og 94. Nasjonalstaten er ei god ramme for demokratiet, og marknadsliberalismen skaper klasseforskjellar no som før.
Omdal og mange andre brukar framveksten av høgrepopulistiske krefter som argument for å bli EU-tilhengar. Men framveksten av desse kreftene i EU kan like godt brukast som eit argument mot EU-systemet og EU-medlemskap. Avstanden til makta som ikkje berre er langt borte, men som også har overlatt det meste til marknaden, kan vel nettopp vere ei årsak til at høgrepopulistane kan rekruttere så breitt.
Men eg ser at venstresida bør føre ein klarare front mot tankegodset til dei populistiske og nasjonalistiske kreftene som no veks fram både i Europa og i andre verdsdelar. Vi må vise at vårt ønskje om ein nasjonalstat og ein arbeidsmarknad utan sosial dumping ikkje er egoistisk nasjonalisme og brot med den internasjonale solidariteten. Klassesolidariteten stoppar ikkje ved landegrensene.
EU-debatten får meg også til å reflektere over eit trekk ved samfunnsdebatten i vår tid. Det er ein stadig kamp for å vere aller mest for sakene ein kjempar om. Eg ser ofte at folk eg er samd med i konklusjon, brukar tvilsame argument for å få eit retorisk poeng. Når ein påpeikar det, blir ein gjerne skulda for å svikte saka. Nyansert debatt som kan overbevise reflekterte tvilarar, blir det mindre av.
Alf
Kommentaren blei først lagt ut på min Facebook-profil.
Alf Holmelid 