Den politiske venstresida har ein lang tradisjon for å støtte opprør mot diktatur og undertrykking, det vere seg i Sør-Afrika, Chile eller Tsjekkoslovakia. Solidaritetsarbeid for frigjeringsrørsler har vore ei viktig kjelde for rekruttering til politisk arbeid på venstresida i politikken. Men korleis er dette biletet etter den så langt misslukka arabiske våren?
Er vi i ferd med å få ein retorikk der alternativet til diktatur er kaos og voldsspiral? Ser vi konturane av resonnement som inneber at diktatorane bør få fred til å halde orden så vi ikkje får for mange flyktningar til Europa? USA har halde si hand over diktatorar for å sikre seg olje, og Sovjet har støtta diktatorar for å ivaretatt sine stormaktinteresser. Ser vi no ei utvikling der også den politiske venstresida er venlegsinna innstilt til diktatorar fordi alternativet er verre.
Erfaringane frå Egypt er ikkje lystelege, og Libya skremmer på mange måtar. Men er konklusjonen å støtte diktatur i område med politisk ustabilitet og sterke stormaktsinteresser? Vi ser no tendensar til at diskusjonen om Syria går i den retning. Er det ein posisjon som venstresida kan slå seg til ro med. Det er liten tvil om at USA og Vesten har eit medansvar for terrorgrupper som har vakse ut av deira kontroll. Men er det einaste svaret på kaos og stormaktsrivalisering ein stillteiande støtte til diktatur, ei opning for å akseptere at frigjering og demokrati ikkje er for alle?
Eg saknar ein debatt om kva som bør vere venstresida sin posisjon, kva som er ein radikal frigjeringspolitikk, i det som no skjer i Syria og resten av regionen.
Alf
Alf Holmelid 